មាសគឺជាពស់ពុល
29/09/2012 | ថយក្រោយ
សុន្ទរកថា 20120929 នៅសាកលវិទ្យាល័យហាវ៉ាដ
ព្រះពុទ្ធមានសាវ័កមួយរូបឈ្មោះអានន្ទ ព្រះពុទ្ធនិងព្រះអានន្ទកំពុងដើរលើផ្លូវ ស្រាប់តែឃើញក្អមមាសនៅលើផ្លូវ លុះឃើញមាស ព្រះពុទ្ធក៏ត្រាស់នឹងព្រះអានន្ទថា «ពស់ពិស» ។ ព្រះអានន្ទនិយាយភ្លាមថា បាទ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ នេះជា «ពស់ពិស» ហើយអ្នកទាំងពីរក៏ដើរចេញទៅ ដោយមិនបានមើលសូម្បីតែបន្តិច។ នៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានក៏មានឪពុកកូនជាកសិករដើរមកដល់ស្រាប់តែឃើញពាងនោះក៏បើកមើលស្រាប់តែឃើញមាសពេញ ។ គាត់ត្រេកអរណាស់បានយកមាសមកផ្ទះដោយសប្បាយចិត្តបានយកមាសប៉ុន្មានដុំទៅទិញនៅផ្សារ តែមាសទាំងប៉ុន្មានកាលពីអតីតកាលមានស្នាមឆ្លាក់នៅលើវា គ្រួសាររាជវង្សត្រូវចោរ ហើយត្រូវក្រុមរាជវង្សដេញតាមផ្លូវ។ ពួកគេជាកសិករដែលមិនចេះអក្សរ ដែលយកមាសទៅទិញរបស់នៅទីផ្សារ ប៉ុន្តែត្រូវគេចាប់យកទៅរដ្ឋាភិបាល។ ពេលគេចងដៃជិតនឹងត្រូវកាត់ក្បាល គេនិយាយថា “ឥឡូវយើងយល់ថាហេតុអ្វីបានជាព្រះពុទ្ធទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ក្អមមាសនេះជា “ពស់ពិស”។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែយល់ថា យើងមិនគួរមានគំនិតលោភលន់ទេ មនុស្សមិនគួរលោភលន់ឡើយ នៅពេលដែលអ្នកលោភលន់ ហើយមានគំនិតខុស នោះហេតុ និងផលរបស់អ្នកនឹងចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរ។ បើមានការស្អប់ខ្ពើម ជាតិពុលមួយប្រភេទនឹងរីកដុះដាលក្នុងបេះដូង ដូច្នេះមនុស្សដែលមានចិត្តគំនិតអាក្រក់យូរៗទៅនឹងវិវត្តន៍ទៅជាជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ។
ដូច្នេះហើយ មនុស្សដែលតែងតែមិនសប្បាយចិត្តប្រាកដជាឈឺជាមិនខាន។
